اسباب کشی

هیچ وقت فکر نمی کردم اسباب کشی انقدر سخت باشه! جمع کردن تمام وسایل اتاقت اونم درست وقتی که توی فرجه امتحان آناتومی هستی وحشتناکه! همیشه هم باید خوب و بادقت اطرافت رو نگاه کنی که یه وقت چیزی رو جا نذاری که توی نود درصد مواقع هم در نهایت یه چیزی جا میمونه ولی از همه این ها گذشته یه حس بدی هم میاد سراغ آدم.

یه جورایی دلت برای اتاقت که تمام عمرت توش بزرگ شدی تنگ میشه  اسباب کشی فقط عوض کردن خونه و اتاق نیس. معمولا وقتی داری اسباب کشی میکنی مثل وقتایی که درست و حسابی اتاقتو جمع میکنی یه سری چیزایی رو پیدا میکنی که خیلی وقته گمشون کردی یا شایدم یه چیزی  رو میبینی که خیلی وقته اصلا یادت رفته اونو داشتی. بعد اینجور وقتاس که میشینی پای اون وسیله و تمام خاطراتی رو که باهاش داشتی یادت میاد اونوقته که دلتنگ میشی. اونوقته که کنار گذاشتن اون همه خاطره و رها کردن گذشته خیلی سخت به نظر میاد. انگار که دیگه دلت نمی خواد به خونه جدید بری و سر اینکه اتاق بزرگه مال کدومتون بشه با خواهرت بحث کنی. 

ولی بالاخره بعد اینکه با کلی غصه تموم وسایلتو از خونه قدیمی جمع کردی و به خونه جدید رفتی انگار که تمام اون غصه ای که برای اتاقت میخوردی تموم میشن و تو میتونی با زرنگی تمام نقشه بکشی که چطور وسایل خواهرتو از اتاق جدید بیرون بیاری. شوق و ذوق نقشه هات برای هرقسمت از اتاق جدیدت تمومی نداره و تو در نهایت موفق میشی اتاقو غصب کنی اما...

شب که دراز کشیدی روی تختت، همونطور که داری سقفو نگا میکنی، کافیه یه لحظه یاد اتاق قبلیت بیفتی اونوقته که عذاب وجدان دست از سرت برنمیداره که چطور تونستی رفیق قدیمیتو با اون همه خاطره ی مشترک سرِ 2متر جای بیشترِ اتاق جدید بفروشی؟ 

به نظرتون چیکار باید کرد؟ باید با رفیق جدیدت خوش باشی و سعی کنی کمتر به دوست قدیمیت فکر کنی و امیدوار باشی اونم یه رفیق جدید گیر میاره؟ یا باید برگردی به وضعیت سابقت و خودتو از لذت های بودن با همبازیِ جدیدت محروم کنی؟ 

راستی اولین پست رسمی وبلاگم مبارک